Πάντα ξημερώνει μια νέα μέρα
ΙΝ:Έρχεται μια μέρα που η ζωή αποφασίζει να σε ξεβολέψει. Εκεί που νόμιζες πως τα είχες όλα στρωμένα, γυρίζουν τα πάνω κάτω και τα πάντα ανατρέπονται. Και ξέρεις, η ανατροπή δεν πάει ποτέ μόνη της. Θέλει πάντα για παρέα μια ακόμη ανατροπή. Οπότε τα χτυπήματα είναι πολλαπλά και σε διαφορετικούς τομείς στη ζωή σου.
Στην αρχή ίσως μείνουμε άπραγοι και σαστισμένοι, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε στραβά. Δεν έχουμε όμως την πολυτέλεια να αναρωτιόμαστε για πολύ. Η οδηγία είναι σαφής. Ούτε και για θρηνήσουμε και να πενθήσουμε την παλιά μας ζωή έχουμε χρόνο.
Για να μας «τελείωσε» σημαίνει πως δεν είχε άλλο να δώσει. Ένα κομμάτι μέσα μας,
έσπρωξε την ανατροπή αυτή. Την ήθελε, την είχε ίσως ανάγκη. Δεν μπορεί να μας σκοτώσει μια ανατροπή, μόνο δυνατούς μπορεί να μας κάνει. Και ήρθε η ώρα να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το κομμάτι μας. Να γνωριστούμε μαζί του. Συνήθως εκεί κρύβεται αυτό που πραγματικά είμαστε.
Όταν ξέρουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, μόνο τότε μπορούμε να έχουμε αυτοκυριαρχία. Ένας άνθρωπος με αυτοκυριαρχία, μπορεί να βάλει τέλος στην απραξία και στην λύπη με την ίδια ευκολία που μπορεί να δημιουργήσει καινούργιες βάσεις και δεδομένα στη ζωή του.
Και δεν είναι εύκολο, γιατί βρισκόμαστε πεσμένοι ανάμεσα σε χαλάσματα και χάος. Και δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε.
Πρέπει να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε, σαν να μην έχει γίνει τίποτα, ενώ έχουν συμβεί τα πάντα, έχουν ανατραπεί τα πάντα. Να καταφέρνουμε να ξεπερνάμε τις αναποδιές μας με τρόπο πολεμιστή. Έτοιμοι να ξεχυθούμε και πάλι στη μάχη, έτοιμοι να ξαναχτίσουμε στις καινούργιες κατακτήσεις μας.
Δεν μπορούμε να μείνουμε πεσμένοι περιμένοντας να μας σηκώσουν. Μόνοι μας θα σηκωθούμε. Και οφείλουμε να παλέψουμε, να προσπαθήσουμε, να δημιουργήσουμε.
Θα έχουμε δει, θα έχουμε βρει τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτή την δημιουργία, την προσπάθεια «χτισίματος» μέσα στα χαλάσματα. Θα νιώσουμε πραγματικά δυνατοί.
OUT:Κάποια μέρα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της απώλειας. Και η ζωή συνεχίζεται, οι μέρες και οι νύχτες περνούν, μέχρι να καταλάβουμε ότι ποτέ δεν θα σταματήσει πραγματικά να μας λείπει κάποιος που έχουμε χάσει, απλώς θα μάθουμε να ζούμε με την απουσία του.
Όταν χάνουμε κάποιον που δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν, η καρδιά μας ραγίζει. Το δυσάρεστο είναι ότι δεν μπορούμε ποτέ να ξεπεράσουμε εντελώς την απώλεια. Ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε.
Ωστόσο, αυτό είναι επίσης και θετικό. Θα συνεχίσει να ζει στη ζεστασιά της ραγισμένης μας καρδιάς που δεν θα γιατρευτεί εντελώς ποτέ κι εμείς θα συνεχίσουμε να προχωράμε στη ζωή ακόμη και με αυτή την πληγή.
Είναι σαν να τραυματίζει κάποιος άσχημα το πόδι του το οποίο ποτέ δεν θα θεραπευτεί εντελώς και που θα εξακολουθεί να πονάει όταν χορεύει. Μπορεί όμως ούτως ή άλλως να χορεύει ακόμα κι αν κουτσαίνει ελαφρώς, κι αυτό είναι που προσθέτει περισσότερο βάθος στην απόδοσή του και την αυθεντικότητα του χαρακτήρα του.
